Η επικαιρότητα τρέχει ακόμα πιο γρήγορα από το χρόνο, τα λεπτά της ώρας, τα δευτερόλεπτα. Ξεχάσαμε την εισβολή στη Νομική, τις εκατέρωθεν κραυγές μας για το εθνικό, πλέον, πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, κουραστήκαμε να τα ρίχνουμε στη Μέρκελ. Πάνω πού "πειστήκαμε" πως πέφτει ο πρωταγωνιστικός εκπρόσωπος του αραβικού σοσιαλιστικού τρόπου εξουσίας, ο Μουμπάρακ, αρχίσαμε να συζητάμε μήπως τελικά έχουν δίκιο οι διεθνείς υποστηρικτές του, πώς αν φύγει, η μαντήλα του φονταμενταλισμού θα τα κάνει χειρότερα. Επιτέλους, ο Κολοκοτρώνης έγινε θέμα συζήτησης από κομμάτι της νεολαίας, γιατί κάποιος "άγνωστος" στις καφετέριες Πέτρος Τατσόπουλος - σιγά μη γνωρίζουν και το βιογραφικό του- έπεσε θύμα του ηλεκτρονικού "μεγάλου αδελφού" και της κακοήθειας που στηρίζεται από μερίδα δημοσιογράφων και bloggerς. Ζαλισμένοι από αυτή την άκρατη ορμή της επικαιρότητας περπατάμε στην καθημερινότητα μιας άθλιας Αθήνας, χωρίς να βρίσκουμε λεπτό να τη δούμε ,να τη λυπηθούμε, να τη βοηθήσουμε, όπως θα κάναμε - αν δεν μέναμε στα λόγια - για τις ανάγκες της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και τους άστεγους. Η Αθήνα και η κατάντια της ποτέ δεν απασχόλησε με την ίδια ορμή και οργή, την πλειονότητα των λαλίστατων περί του πολυπολιτισμικού μοντέλου που θέλουν να επικρατήσει της αριθμητικής λογικής και της αναλογικότητας κάθε χώρας, κάθε πρωτεύουσας.
Κάθε έννοια πολιτισμού της καθημερινότητας έχει εξαφανισθεί από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας. Πόσο κοντά βρισκόμαστε με το κίνημα "δεν πληρώνω", πόσο αλληλέγγυοι είμαστε με τους "κατατρεγμένους" που πήραν κλήση από τη δημοτική αστυνομία, πόσο ελληναράδες γινόμαστε για το δικαίωμα να καπνίζουμε όπου θέλουμε. Εθισμένοι, προσπερνάμε την αθλιότητα από το αδέσποτο «κίνημα» των graffiti, την πλουμιστή κουρελαρία που «στεγάζει» έξω από τα μνημεία μας μαζί με τις μαϊμού τσάντες και την αδυναμία του κράτους να επιβληθεί. Αδιάφοροι ακόμα και για τα δικαιώματά μας και τη σωματική μας ακεραιότητα πεζοί, ανεχόμαστε την όλο και διογκούμενη αλητεία των μηχανόβιων που θεωρούν ΚΑΙ τα πεζοδρόμια δικά τους για να κόβουν δρόμο, με τσαμπουκά δικαιούχου. Πόσο μακριά μας πέφτει η οδός Τοσίτσα πίσω από το κορυφαίο αρχαιολογικό Μουσείο της χώρας και την αφήνουμε να πεθαίνει από τις σύριγγες των εξαθλιωμένων. Πόσο πολύ πονάει η τσέπη μας από το μνημόνιο αλλά καθόλου για τους απελπισμένους παλαιούς καταστηματάρχες της Στουρνάρη θύματα των «νέων» Δεκεμβριανών που διαγωνίζονται για το ποιός θα προλάβει να κλείσει το μαγαζί του πρώτος και να γλυτώσει.
Και λέω, μήπως κάποτε πρέπει να ασχοληθούμε και με τις μειονότητες των Αθηναίων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου