Φωτεινή Πιπιλή: Η δικαίωση της ως πολιτικός αλλά και γυναίκα...

Φωτεινή Πιπιλή: Η δικαίωση της ως πολιτικός αλλά και γυναίκα... που προστατεύει την αξιοπρέπεια του πολιτικού κόσμου από το Βήμα της Βουλής και όχι από τα κάγκελα. 

Πραγματικά αισθάνθηκα δικαιωμένη για τον τρόπο της πολιτικής μου συμπεριφοράς από το άρθρο του εκλεκτού αρθρογράφου της "Καθημερινής" κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου με τον τίτλο "Φελλοί στα κάγκελα". 

Σας το αποστέλλω, σε άντρες και γυναίκες, συναδέλφους που αγωνιζόμαστε με πάθος εναντίον του λαϊκισμού, του "τσοκαρισμού" και της πολιτικής οχλαγωγίας.  

Φελλοί στα κάγκελα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου 14/11/2013

Οταν η κυρία Πιπιλή κατήγγειλε την απειλητική χειρονομία που της έκανε βουλευτής της Χρυσής Αυγής δεν μίλησε για σεξισμό. Αν και θα μπορούσε, αν επιθυμούσε να κερδίσει ακόμη περισσότερο τη συμπάθεια ομοφύλων και αλλοφύλων. Οταν είπε ότι πολλές φορές την έχουν απειλήσει στο εξοχικό της, δεν μίλησε εν ονόματι του γυναικείου φύλου που διώκεται και καταπιέζεται. Μίλησε ως βουλευτής της Ελληνικής Δημοκρατίας που απεκάλυπτε τις παρανομίες ανθρώπων οι οποίοι, αν και συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο, συμπεριφέρονται ως υπόκοσμος. Μίλησε πολιτικά και πολιτικά κρίθηκε. Γι' αυτό και το πρόβλημα δεν είναι η ποσόστωση της γυναικείας παρουσίας στο Κοινοβούλιο ή στην κυβέρνηση, αλλά το ποσό πολιτικού λόγου που παράγεται από τους βουλευτές, ασχέτως φύλου, φυλής, χρώματος, ύψους, βάρους, ηλικίας, κοινωνικής καταγωγής, περιουσιακής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου και πυκνότητος τριχοφυΐας. Και το πρόβλημα είναι ότι όταν βλέπεις την κυρία Ραχήλ Μακρή σκαρφαλωμένη στα κάγκελα να φοράει sneakers και να φωνάζει ρυθμικά ότι η «χούντα δεν έπεσε το '73», αν θέλεις να μιλήσεις πολιτικά, θα πρέπει να ξεχάσεις και να διαγράψεις από το οπτικό σου πεδίο την εικόνα. Διότι η εικόνα μόνον πολιτική δεν παράγει. Παράγει αυτό το είδος της δημόσιας βαβούρας στο οποίο διαπρέπουν οι πατέρες του έθνους. Οπως εκείνο το αξέχαστο «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» του κυρίου Μιχελογιαννάκη. Αν θέλεις, δε, να περιγράψεις τη δημόσια βαβούρα, η οποία κατατρώει τον πολιτικό λόγο, σαν εκείνο το ηλεκτρονικό ζωάκι, τον Πάκμαν που κατάπινε ό,τι έβρισκε στον δρόμο του, τότε θα περιγράψεις και την κ. Μακρή και τα κάγκελα στα οποία ανέβηκε. Και τα sneakers εννοείται.Αν τώρα θέλεις να γλεντήσεις αναγνωρίζοντας πίσω από όλα αυτά φαλλικά σύμβολα και λοιπούς φελλούς που επιπλέουν στην ανυπαρξία κριτικής σκέψης της πολιτικής ορθότητας, δικαίωμά σου. Οταν ανεβαίνεις στη δημόσια σκηνή κρίνεσαι εφ' όλης της ύλης. Ακόμη και για τις γόβες σου ή για τη γραβάτα που δεν φοράς, αν είσαι Τσίπρας, γιατί δεν θέλεις να συμβιβαστείς με τον κόμπο της. Η κ. Τζάκρη προχθές έπαιξε ένα μικρό μονόπρακτο. Αν και μέλος κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση σηκώθηκε και υπερψήφισε την πρόταση δυσπιστίας, χωρίς να της περάσει από το μυαλό ότι αυτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι αντιφατικό. Στη χειρότερη, δείχνει παντελή άγνοια των νόμων της λογικής και των κανόνων της πολιτικής. Κάνω μια πιρουέτα στη σκηνή διότι θεωρώ ότι έτσι θα κερδίσω υπεραξία, αναγνωρισιμότητα και άλλα καλλωπιστικά της δημοσιότητας. Στην πιρουέτα μετράει και η υπόδηση. Και οι γόβες Louboutin, έχουν κι αυτές τη σημειολογική τους αξία, ειδικά όταν διατείνεσαι πως υπερασπίζεσαι τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Θυμάμαι τον μακαρίτη Γιώργο Χειμωνά, που είχε γράψει ένα άρθρο για να ζητήσει την προστασία του ανδρικού φύλου. Ηταν η εποχή του φεμινισμού του στηθόδεσμου και του μύστακος. Εχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα οι μεταμοντέρνες μεταφεμινίστριες μιλούν εν ονόματι του γυναικείου φύλου που το θέλουν γυναικείο. Και επειδή προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ ότι η μητέρα μου είναι παρθένα, αν και φτιάχνει εξαιρετικό παστίτσιο, ούτε ότι όλες οι άλλες γυναίκες είναι πόρνες, όταν ακούω πως αυτή η νοοτροπία είναι κυρίαρχη ακόμη και σήμερα, αναρωτιέμαι σε ποια κομεντί του Δαλιανίδη νομίζουν ότι βρίσκονται. Θα μου πείτε εδώ το ΚΚΕ εξακολουθεί να πιστεύει στη Σοβιετική Ενωση και ότι η Ιστορία ακολουθεί μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου. Υπάρχει βαρβαρότητα και βία στην ελληνική κοινωνία; Μα και βέβαια υπάρχει, όπως και ανελέητη κακογουστιά. Απλώς, όταν την περιορίζεις στον σεξισμό, χάνεις την εικόνα του τοπίου.