Η Πόλα Ρούπα ηττήθηκε από το μεγαλείο της Δημοκρατίας

Το μεγαλείο της Δημοκρατίας.

Η Πόλα Ρούπα ζήτησε από τον μεγάλο της εχθρό, την Πολιτεία να προστατεύσει το παιδί της.

Αυτό είναι το περίλαμπρο συναίσθημα ακούγοντας την είδηση. Πώς η Δημοκρατία, που, πολύ συχνά, βάφεται με αίμα αθώων από χέρια δολοφόνων, παγκοσμίως, δικαιώνεται όταν αποδεικνύει τη μεγαλοσύνη της.. Όμως αυτή η υπόθεση μου δίνει την ευκαιρία να δημοσιοποιήσω κάτι προσωπικό. Πού θέλω να το γνωρίζετε.

Με το που άκουσα την είδηση ότι η Πόλα Ρούπα τη στιγμή της απρόσμενης σύλληψής της ζήτησε από τους άνδρες της αντιτρομοκρατικής να προστατεύσουν το παιδί της, με θυμό, είναι η αλήθεια, θυμήθηκα την περιπέτειά μου και την "καταδίκη" μου από την ΕΣΗΕΑ, το 2003, επειδή είχε δεχτεί, παμψηφεί!!!, ότι η σκληρή κριτική μου προς την τότε, μάνα μικρού παιδιού, Σωτηροπούλου ήταν βάναυση προσβολή της! Και με είχαν διαγράψει - πρωτοδίκως που λένε- για έναν ολόκληρο χρόνο απο το μαγαζάκι τους. Μάλιστα εκείνη την περίοδο των συλλήψεων των δολοφόνων τρομοκρατών της "17Ν" Κουφοντίνα, Ξηρών κ.λ.π. η ΕΣΗΕΑ είχε εξαπολύσει πειθαρχικό ανθρωποκυνηγητό, εναντίον πολλών δημοσιογράφων, που, εν γένει, είχαν τελείως διαφορετική άποψη για την τρομοκρατία και οι οποίοι, καθόλου, μα καθόλου δεν τη ντάντευαν - όπως πολλοί άλλοι, διαχρονικά - χαρακτηρίζοντας την οργάνωση από την αρχή δολοφονική, και ...όχι επανασταστική !, που ήταν ο αγαπησιάρης προσδιορισμός των δημοκρατικών και άλλων δυνάμεων.

Κι αν θύμωσα, ακούγοντας πώς η Ρούπα ζήτησε απο την αντιτρομοκρατική - τους εκπροσώπους τους κράτους το οποίο, μάχεται η ιδια και οι σύντροφοί της, αυτούς που η ίδια και η ομάδα της χρόνια τώρα, προσπαθεί να τρομοκρατήσει με εκρήξεις, αποδράσεις, ληστείες, απαγωγές, δεν είναι το ότι θυμήθηκε και, σωστά εκείνη τη στιγμή, πως μαζί της ήταν και το παιδί της. Αλλά το ότι, το θυμήθηκε μόνον εκείνη τη στιγμή και όχι, από την αρχή που, αποφασισμένη με τον πατέρα του να "σκοτώσουν" το δράκο της αστικής δημοκρατίας, δεν σκέφτηκαν πως δεν είχαν κανένα δικαίωμα να γίνουν γονείς. Ετσι απλά.

Το ίδιο έπρεπε να είχαν σκεφτεί και οι λοιποί δολοφόνοι -εκτελεστές της "17ης", που, οι περισσότεροι είχαν κάνει οικογένεια και παιδιά, με τραγικές συνέπειες μετά την αποκάλυψη της "αλήθειας".

Κι αν θύμωσα, δεν είναι γιατί η απαξιωμένη ΕΣΗΕΑ -απο τότε ντάντευε μόνον τις φιλικές προς την τρομοκρατία φωνές- και ουδέποτε τα θύματα της - έως και σήμερα- ούτε γιατί, διέγραψαν εμένα για έναν χρόνο -σκασιλάρα μου- επειδή χαρακτήρισα πρόστυχη τη συμπεριφορά μιας μάνας να τρεχαλάει επί ώρες με το παιδί της στους δρόμους, και πίσω της να σούρνεται η αντιτρομοκρατική που της έλεγε "απομάκρυνε το παιδί γιατί έχουμε ένταλμα σύλληψης" και όλα αυτά με τσούρμο τα κανάλια από δίπλα σε ζωντανή σύνδεση. Τότε.

Κυρίως θύμωσα γιατί η ΕΣΗΕΑ, ένα λαλίστατο κομμάτι της δημοσιογραφίας, όλος αυτός ο στρατός της, δήθεν προοδευτικής, δικαιωματικής πολιτευόμενης κοινωνίας - που εν πολλοίς σήμερα κυβερνάει μέσα από πολυτελή κρατικά γραφεία, αυτοκίνητα και πληθυσμό διορισμένων κολλητών, που όλοι οι δαύτοι, ποτέ δεν έστερξαν τα παιδιά που ορφάνεψαν -και ήταν δεκάδες και ανήλικα, επίσης, που δεν δάκρυσαν για τα παιδιά που δεν ήρθαν ποτέ στον κόσμο επειδή, π.χ ο Αξαρλιάν, απλώς πήγαινε στη δουλειά του, στην Καραγεώργη Σερβίας.

Και για όσους δεν γνωρίζουν. Τη σιχασιά μου στις πρακτικές της ΕΣΗΕΑ, από τότε την απέδειξα. Και δεν έκανα καν τον κόπο να προσφύγω στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο για μείωση της "ποινής". Τους αγνόησα αν και "έχασα" λόγω της ετήσιας διαγραφής μου, ένα χρόνο εισφορές για τη σύνταξή μου.

Δέκα χρόνια μετά,για λόγους πού εχουν καταγραφεί, αυτοδιαγράφηκα με επίσημη ανακοίνωση μου, από την ΕΣΗΕΑ γιατί τη θεωρούσα αναξιόπιστη και βλαπτική για την ίδια τη δημοσιογραφία. Ευτυχώς που στην Ελλάδα έχουμε, ακόμη, κυρίαρχη δημοκρατία.

Αχ,ξεθύμανα !