Η Κυριακή των παζαριών και των ανοιχτών καταστημάτων στην Αθήνα μέσω... Ραμπάτ

Συζητείται στη Βουλή από χθες το νομοσχέδιο για τις ρυθμίσεις στην αγορά και όλο το βάρος πέφτει στο Άρθρο 16 για την προαιρετική λειτουργία μικρών καταστημάτων τις Κυριακές. Ο κατά τόπους Αντιπεριφερειάρχης θα κρίνει και τις τοπικές ανάγκες. Μίλησα στη Βουλή. Είμαι υπέρ της λειτουργίας και είπα τα επιχειρήματά μου. Οι λέξεις κλειδιά στην ομιλία είναι: «το χωριό μου η Αθήνα», «παζάρι», «η Κυριακή των Χριστιανών Ορθόδοξων», «η Παρασκευή των Μουσουλμάνων». Διαβάστε την ομιλία μου παρακάτω ή δείτε την στον εξής σύνδεσμο: http://youtu.be/O5R3Y_QsUgw

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ

ΙΕ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄

ΤΜΗΜΑ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

ΘΕΡΟΥΣ 2013

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ  Α΄

Τρίτη, 23 Ιουλίου 2013

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είμαι σύμφωνη με το νομοσχέδιο. Επίσης, τονίζω ότι και μόνο το ότι είναι προαιρετική όλη αυτή η ιστορία την οποία συζητάμε, μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να στηρίξω αυτό το νομοσχέδιο.

Έχω την αίσθηση ότι κάποτε πρέπει να λέμε τα πράγματα απλά και κατανοητά. Επιτέλους, δεν μπορεί η Ελλάδα σε ορισμένους τομείς να εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως η τελευταία χώρα σοβιέτ μ’ αυτές τις συντεχνιακές κλειστές, άθλιες, καταστροφικές λογικές που πολλές φορές στηρίζονται και από συνδικαλιστές. Σήμερα οι συνδικαλιστικοί αγώνες θα έπρεπε να έχουν τελείως διαφορετική μορφή και αυτή τη στιγμή να μην είναι κλειστό για ώρες το πολύπαθο κέντρο της Αθήνας που καταστράφηκε μεταξύ άλλων και από τις συνεχείς πορείες των τελευταίων δεκαπέντε ετών. 

Δεν γίνεται, λοιπόν, να έχει αποκλειστεί για μία ακόμα φορά το πολύπαθο κέντρο της Αθήνας από τους ίδιους τους πληττόμενους καταστηματάρχες και εργαζόμενους, τη στιγμή που οι ίδιοι συμφωνούν ότι κάποτε πρέπει να μπει και σ’ αυτό το θέμα των αλόγιστων πορειών μία τάξη και σειρά.

Είμαστε, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα η τελευταία σοβιετική σε αντίληψη χώρα όπου, αν είναι δυνατόν, τον εκπρόσωπο της αγοράς που είναι τα καταστήματα, το βασικό κορμό της λεγόμενης παγκόσμιας ελεύθερης οικονομίας, τον υποβιβάζουν ορισμένοι και τον σέρνουν σε σκληρό σοβιετικού τύπου κρατισμό. Νομίζω ότι αυτό είναι πρωτοφανές και μόνο σε ορισμένους Έλληνες και συνδικαλιστές και λοιπούς, μπορεί να αρμόζει τέτοιου είδους απαράδεκτη συμπεριφορά.

Εγώ μιλάω για το δικό μου το χωριό. Το δικό μου το χωριό είναι η Αθήνα. Το δικό μου το χωριό είναι αυτό που «πεθαίνει». Αυτό το νομοσχέδιο αν λειτουργήσει σωστά, με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, αλλά και τη δημοκρατικότητα του προαιρετικού, θα βοηθήσει πολύ μία πρωτεύουσα που το κέντρο της καταστρέφεται διαχρονικά από διάφορους λόγους και όχι από το γεγονός ότι τα μαγαζιά δεν δούλευαν τις Κυριακές ή θα δουλέψουν Κυριακές.

Εγώ, λοιπόν, ως γυναίκα εργαζόμενη από δεκαοκτώ ετών σε μία πολύ απαιτητική καθημερινή πολύχρονη εργασία, πάντα αναρωτιόμουν γιατί να μην έχω το δικαίωμα να μπορώ να κάνω τις αγορές μου την Κυριακή.

Και θα μου πουν κάποιοι ότι την Κυριακή είναι η εκκλησία. Δηλώνω, λοιπόν, κατηγορηματικά, γιατί αυτό το εξωφρενικό που ακούγεται ότι αν είναι ανοικτά τα καταστήματα την Κυριακή χαλάει η ισορροπία του έθνους μεταξύ θρησκείας, πολιτισμού και οικονομίας, ότι εγώ είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη από πεποίθηση και όχι επειδή με βάπτισαν –με αεροβάπτισμα μάλιστα- οι γονείς μου. Δηλώνω ακόμη κατηγορηματικά ότι ως Χριστιανή Ορθόδοξη δεν θεωρώ άθεους ούτε τα γκαρσόνια ούτε τα εστιατόρια ούτε τους ταξιτζήδες ούτε τα κανάλια ούτε τους εργαζόμενους στα κανάλια ούτε τους γιατρούς ούτε τους νοσηλευτές ούτε αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που εργάζονται την Κυριακή για να ζει η κοινωνία.

Τα παιδικά μου χρόνια, όπως και πολλών Αθηναίων, ήταν δομημένα στις οικογενειακές αξίες, εκκλησία, εν συνεχεία ξενάγηση σε αρχαιολογικούς χώρους -τους γυρίσαμε όλη η δική μου γενιά- σε μια ζωντανή Αθήνα και μετά πηγαίναμε οικογενειακώς είτε να φάμε ένα ψαράκι, αν είχαμε χρήματα, είτε γυρίζαμε το μεσημέρι στο σπίτι.

Εν πάση περιπτώσει, όλο και κάπου στο εξωτερικό ζήσαμε σε όλο τον κόσμο και είδαμε πώς λειτουργούν και άλλες δημοκρατικές κοινωνίες που δεν είναι και της ελεύθερης οικονομίας, της δυτικότροπης, όπως είναι η Ελλάδα. Για παράδειγμα, οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι είναι άθεοι και απειλούνται από ακραίους με αφορισμό, ενώ στο Ραμπάτ του Μαρόκου -που μόλις πριν από δύο μήνες ήμουν για πολλοστή φορά- ή στην Κωνσταντινούπολη ή στο Ντουμπάι ή στο Κάιρο ή στην Αλεξάνδρεια ή οπουδήποτε, τέθηκε ποτέ θέμα σε αυτούς, που είναι πολύ πιο αυστηροί θρησκευτικά από ότι εμείς, να μην ανοίγουν τα μαγαζιά την Παρασκευή;

Και να θυμίσω και κάτι. Η λέξη «παζάρια» δεν είναι στις παιδικές μνήμες, αλλά και στην καθημερινότητα όλων των Ελλήνων; Δεν μου λέτε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τα παζάρια στο Κοπανάκι, για παράδειγμα, της Μεσσηνίας ή σε όλη την Ελλάδα, ποια μέρα είναι ιστορικά συνδεδεμένα με την οικογένεια, με την πατρίδα, με τη γλώσσα, με τη γεωργία και με τη θρησκεία;

Μην ξεχνάμε, λοιπόν, την καθημερινότητα του παζαριού, που είναι και ο βασικός τουριστικός πόλος για πολλές περιοχές.

Κυρίες και κύριοι, η Αθήνα, ειδικά το Κέντρο της Αθήνας –εγώ δεν τολμώ να μιλήσω για την επαρχία, γιατί εδώ έχουμε ειδήμονες και επομένως εγώ θα μιλήσω για το δικό μου χωριό- καταστράφηκε από την ερημοποίηση του.

Βέβαια, η ερημοποίηση προέκυψε –και ας μη βαυκαλιζόμαστε- πριν από την κρίση. Μάλιστα, γι’ αυτό μπορούμε να κάνουμε πολλές συζητήσεις, αφού σχεδόν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι μόλις πήραν το εφάπαξ, άνοιξαν και ένα παπουτσάδικο πολύ πριν την κρίση.

Η Αθήνα θα λειτουργήσει σαν κανονική πόλη μ’ αυτή τη δυνατότητα που δίνετε και γι’ αυτό στηρίζω πάρα πολύ αυτό το νομοσχέδιο. Διότι και το παρεμπόριο θα χτυπηθεί ακόμα περισσότερο και το κυριότερο, θα έχουμε μία ζωντανή πόλη όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και για εμάς που, εν πάση περιπτώσει, αν θέλουμε πάμε στην Εκκλησία και αν δεν θέλουμε, δεν πάμε. Πάντως, στην κατανάλωση θα πάμε.

Σας ευχαριστώ.