Συνταγματική Αναθεώρηση

Σας παραθέτω τις απόψεις μου όπως τις εξέφρασα στην Βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, για τα Δάση και το περιβάλλον (άρθρο 24), το ασυμβίβαστο των Βουλευτών (άρθρο 57), την Βουλευτική ασυλία (άρθρο 62) και την προστασία των ζώων.


ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣΙΒ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ A΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΛΘ΄

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Έλσα Παπαδημητρίου): Ευχαριστούμε τον κύριο Καντερέ και για τη συντομία.Η κυρία Πιπιλή έχει το λόγο.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΙΛΗ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής γιατί τρία θέματα που με είχαν απασχολήσει τα τουλάχιστον 33 χρόνια της θητείας μου στη δημοσιογραφία και τα οποία αποτέλεσαν αντικείμενο σφοδρής κριτικής από την πλευρά μου ως δημοσιογράφος, σήμερα μπορώ να τα πω δημόσια με μία άλλη ιδιότητα, αυτή της Βουλευτού. Βέβαια, επειδή κανείς –μεταξύ των οποίων κι εγώ- δεν ξέρει αν θα είμαστε Βουλευτές μετά από οκτώ χρόνια, κυρία Πρόεδρε, που θα ξανασυζητηθεί η αναθεώρηση του Συντάγματος, πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες.

Η κυριότερη αλήθεια είναι ότι το άρθρο 24 δεν είναι πανάκεια. Εμείς οι Έλληνες έχουμε εφεύρει ένα σύστημα. Ό,τι δεν μας βολεύει ή ό,τι δεν ξέρουμε το κάνουμε ένα συγκεκριμένο, αόρατο πράγμα επί του οποίου τοποθετούμεθα χωρίς ουσία και -το κυριότερο- χωρίς να εξελίσσεται η κοινωνία. Το Σύνταγμα ακριβώς πρέπει να ακολουθεί τις απαιτήσεις της κοινωνίας, να εκσυγχρονίζει το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λοιπόν έπεσε στην παγίδα του άρθρου 16 για τους γνωστούς λόγους –ας μην τους αναλύσουμε- και δεν είναι εδώ για να ακούσει αλήθειες. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά που συζητάμε εδώ περί καταστροφής του περιβάλλοντος δεν αφορούν τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση, τους συγκεκριμένους Υπουργούς, τους συγκεκριμένους Βουλευτές, αλλά αφορούν στη διαχρονικότητα του θέματος που λέγεται περιβάλλον.

Για το άρθρο 24 λοιπόν έχουμε αυτοπαγιδευτεί -και πιθανόν γιατί ελάχιστοι γνωρίζουμε επί της ουσίας τα θέματα περιβάλλοντος εδώ και χρόνια- στο τι σημαίνει δάσος. Δεν είναι μόνο η προστασία των δασικών εκτάσεων το ζητούμενο γιατί το Σύνταγμα στο άρθρο 24 ορίζει ότι το κράτος προστατεύει το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, άρα δεν είναι μόνο τα δάση, είναι τα φαράγγια, είναι τα ποτάμια, είναι τα φυσικά μνημεία, είναι οι ιστορικές μονές επί των οποίων έχουμε ασελγήσει όλοι με πρωταγωνιστές τους νομάρχες και τους δημάρχους και συνεργούς τους Βουλευτές.

Είμαι τεκμηριωμένη σ’ αυτά που λέω. Έχω γράψει τρία βιβλία, έχω διατρέξει την Ελλάδα τέσσερις φορές βουνό-βουνό, φαράγγι-φαράγγι. Είχα μία στήλη στην εφημερίδα «Απογευματινή» με μεγάλη επιτυχία και με σκληρή γλώσσα με τον τίτλο «Θεέ και δήμαρχε» όπου καταδείκνυα ακριβώς ότι δεν σεβόμαστε το περιβάλλον, ότι περιμένουμε όλοι τη συνταγματική επιταγή ότι το κράτος φροντίζει για την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.(TS) (3 PM)

Αν ήταν εδώ και η Αξιωματική Αντιπολίτευση και μπορούσαμε να ανταλλάξουμε απόψεις και να ψηφιστεί με αυτές τις επεκτάσεις που χρειάζεται το άρθρο 24, θα είχαμε πει και αυτές τις ωμές αλήθειες. Όμως, τώρα θα περιμένουμε άλλα οκτώ χρόνια. Οι πολίτες έχουν και αυτοί τεράστια ευθύνη, όπως και η Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και οι δήθεν πολιτιστικοί σύλλογοι, που πάνε και βάφουν με ασβέστη καταπληκτικά μοναστήρια, ειδικά στις ορεινές περιοχές, πράγματα που είναι καταγεγραμμένα. Οι άλλοι πάνε στα πέτρινα γεφύρια της Φωκίδας -γιατί δεν έχει μόνο η Ήπειρος τέτοια- των Τρικάλων και βάζουν παραμονές των εκλογών ατιμωρητί τα ονόματά τους ή το κόμμα τους. Αυτό ειδικά το κάνει και το Κ.Κ.Ε., που κόπτεται για το περιβάλλον –έχω συγκεκριμένες καταγγελίες και φωτογραφίες.

Άρα, λοιπόν, για το άρθρο 24 πρέπει να δούμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο τα δάση που χρειάζονται προστασία. Είναι και οτιδήποτε άλλο εμπερικλείεται στην έννοια «περιβάλλον».

Πάμε τώρα στο ασυμβίβαστο, στο άρθρο 57. Το να έχεις μάθει στη ζωή σου να πληρώνεις κοινόχρηστα, το να μην έχεις να πληρώσεις την πιστωτική σου κάρτα, δεν είναι κάτι υπερβολικό. Είναι απαραίτητο, είναι το βασικό μάθημα ζωής για τον οποιοδήποτε Έλληνα πολίτη.Εγώ, κυρίες και κύριοι, έχω απολυθεί τρεις φορές. Ξέρω τι σημαίνει στυγνός εργοδότης, ξέρω τι σημαίνει καλός επαγγελματίας και δικαιούμαι για να ομιλώ και για την ακρίβεια και για τις απολύσεις, όχι από καθ’ έδρας, αλλά ως η ίδια εργαζόμενη σκληρά, αποδοτικά και εποικοδομητικά.

Είναι απαράδεκτο να είμαστε οι Βουλευτές ανεπάγγελτοι, να μην επιτρέπεται στα νέα παιδιά να εργαστούν. Είναι απαράδεκτο άξιοι συμπολίτες άνδρες και κυρίως γυναίκες που είναι πετυχημένες επαγγελματίες να μη θέλουν να μπουν στη Βουλή χορτασμένοι από δόξα, από χρήμα, από θέσεις για να προσφέρουν, μόνο και μόνο γιατί αρνούνται να γίνουν αργόμισθοι.Δεν ήμουν Βουλευτής στην προηγούμενη Βουλή, θα το πω έτσι για να καταγραφεί.

Λογικά το Σύνταγμα προβλέπει το ασυμβίβαστο για ορισμένες κατηγορίες για τους Βουλευτές. Όμως, θέτω, κυρία Πρόεδρε, που έχετε τη μεγαλύτερη εμπειρία από όλους εδώ, ένα προβληματισμό που πρέπει να μας απασχολήσει. Βεβαίως και ο Βουλευτής δεν πρέπει να είναι εργολάβος. Βεβαίως και ο Βουλευτής δεν πρέπει να έχει ιδιωτικό κανάλι και μερικές άλλες κατηγορίες που τις ορίζει το Σύνταγμα και παραμένουν, όμως ερωτώ το εξής: Οι νομάρχες, οι αντινομάρχες, οι δήμαρχοι γιατί μπορούν να είναι αυτή τη στιγμή εργολάβοι που, επαναλαμβάνω σε σύνδεση με το άρθρο 24, διαχειρίζονται από το νόμο τα θέματα δημόσιας υγείας και κυρίως τα θέματα περιβαλλοντικών μελετών; Το θέτω ως προβληματισμό και απαιτώ ως Φωτεινή Πιπιλή, πολίτης πλέον, να επεκταθεί το συνταγματικό ασυμβίβαστο για τους Βουλευτές και για τα μέλη των Δημοτικών και Νομαρχιακών Συμβουλίων, γιατί διαχειρίζονται τρελά λεφτά.

Συμφωνώ και για την προστασία των ζώων –δεν ξέρω σε ποιο άρθρο θα μπει.

Όσο δε για τη βουλευτική ασυλία, νομίζω ότι ήταν κάτι κατάπτυστο που δημιουργούσε απαξία στο βουλευτικό αξίωμα και ορθώς δεν μπορεί ο Βουλευτής να κάνει αγωγές και μηνύσεις και ο πολίτης να μην κάνει, ειδικότερα –το τονίζω αυτό- για τα παρελθόντα έτη του σημερινού Βουλευτή.

Ευχαριστώ πολύ.(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Έλσα Παπαδημητρίου): Ευχαριστώ κυρία Πιπιλή.