Το savoir vivre στο Ρέθυμνο!

Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που αισθάνθηκα στο Ρέθυμνο δεν το είχα αισθανθεί πουθενά, ούτε καν στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης ή το Σοβέτο επί εποχής απαρτχάιντ. Εξοργίστηκα, θύμωσα και το κυριότερο φοβήθηκα και αν κάνω την δημόσια καταγγελία μου, το οφείλω στους πολίτες οι οποίοι πρέπει οι ίδιοι να προστατεύσουν την ιστορική και τουριστική πόλη τους.
Ετοιμάζω την έκδοση ενός ακόμα βιβλίου μου με φωτογραφίες και αφιέρωσα ένα σφικτό 48ωρο για να φωτογραφίσω το πλούσιο αρχιτεκτονικό παρελθόν στα Χανιά και το Ρέθυμνο, ώστε να προβάλω τις ομορφιές τους.
Ήμουν εντελώς μόνη όπως ο μέσος τουρίστας. Δεν είχα καν ειδοποιήσει τους συναδέλφους μου Βουλευτές. Ενθουσιασμένη από την πόλη των Χανίων πήγα με ταξί στο Ρέθυμνο και κατευθύνθηκα αμέσως στην περίφημη κρήνη Rimondi για να την φωτογραφίσω. Η παλιά πόλη του Ρεθύμνου είναι γεμάτη μικρά – πολύ μικρά – σοκάκια, όπου συνωθούνται χιλιάδες τουρίστες – κάτι σαν τα Ματογιάννια στη Μύκονο. Δύο παρά δέκα το μεσημέρι της Δευτέρας, φωτογράφησα την Κρήνη και κατευθυνόμενη σε ένα σοκάκι για να δω την επόμενη Τούρκικη Κρήνη γίνεται το εξής :
Στη μέση του δίμετρου σε φάρδος δρομίσκου, κάποιος σύγχρονος νεοέλληνας είχε παρατήσει μια ογκώδη vespa. Κάποιος άλλος ακούμπησε επάνω της και το ποδήλατό του, για να πάνε να πιούν καφέ στην παρακείμενη καφετέρια, την οποία νομίζω ότι την έλεγαν «Βασιλικός».
Από τον συνωστισμό των περιπατητών πέφτει το ποδήλατο και με κτυπάει στον αριστερό μου καρπό. Ξαφνιάστηκα, πόνεσα και κρατώντας σφικτά το χέρι μου αναρωτήθηκα φωνακτά «επιτρέπεται να παρκάρετε στη μέση του σοκακιού; Θα σκοτωθεί κανένα παιδάκι». Πλην τριών Γερμανών τουριστών που πετάχτηκαν για να με βοηθήσουν οι ντόπιοι θαμώνες αδιαφόρησαν πλήρως, ενώ ατάραχος ο ιδιοκτήτης του ποδηλάτου με «διαπέρασε» απλώς για να σηκώσει το ποδήλατό του. Του είπα «συγνώμη γιατί το κάνατε αυτό…εγώ μπορεί να έσπασα τώρα τον καρπό μου». Η απάντησή του ήταν «λεβέντικη». «Καλά ολόκληρο ποδήλατο και vespa δεν τα έβλεπες…στραβή είσαι;». Του είπα «αντί να μου ζητήσετε συγνώμη μου ζητάτε και τα ρέστα;». Και μου απάντησε…«μιλάς εσύ, που μου πέταξες κάτω το ποδήλατό μου και μπορεί να έπαθε κάτι;» Παρά τον πόνο, κράτησα την ψυχραιμία μου και του είπα «επειδή εγώ μπορεί να έσπασα το χέρι μου και εσάς να χάλασε το ποδήλατο, θα φωνάξω το 100». Αμέριμνος, με απαξιωτικό στυλ, συνέχισε να πίνει την φραπεδιά του, λέγοντάς μου «με απειλείς ;».
Και τώρα αρχίζει ο φόβος. Οι συνειρμοί της τελευταίας επικαιρότητας του Ρεθύμνου, υπόθεση Ζωνιανών και η στυγνή δολοφονία του νεαρού φοιτητή στην παλιά πόλη πριν από δύο μήνες από έναν «λεβέντη», με έκαναν να απομακρυνθώ, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσα εάν «φούσκωνε» κάτι πάνω του. Μετάνιωσα γιατί φοβήθηκα. Επιπροσθέτως, πάγωσα από την πλήρη αδιαφορία όλων και την ύποπτη σιωπή των παρισταμένων που βλέπουν μια μόνη γυναίκα κτυπημένη και δεν κάνουν το αυτονόητο. Να προσφερθούν να μου φέρουν πάγο. Παρά μόνο ένα έντρομο γκαρσόνι που μου έλεγε συνέχεια «καθίστε…μήπως θέλετε νερό ;».
Που να καθίσω εγώ που φανταζόμουν ότι θα βγάλει ο άλλος το κουμπούρι…πάντως το 100 το πήρα. Έως ότου έρθει, ο τύπος – μη φανταστείτε κανένα Κρητήκαρο με βράκες, πορτοκαλί lacoste φόραγε, συνέχιζε τα απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλιά του, του τύπου «δηλαδή τώρα το 100 θα μας κάνει νταντά; κλπ» και συνέχιζε ατάραχος να πίνει τον καφέ του. Και εγώ ξένη στην ίδια μου την πατρίδα και φοβισμένη, να πονάω και να μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που άνοιξε τέτοια ιστορία, που; …στο Ρέθυμνο.
Φαίνεται υπολόγισε πόσο κάνει το περιπολικό για να μπει στα σοκάκια της παλιάς πόλης και λίγο πριν εμφανιστεί το πλήρωμα, καβάλησε το ποδήλατο και έφυγε κοιτάζοντάς με ειρωνικά και λέγοντάς μου «άντε να με βρεις». Φυσικά και η vespa είχε εξαφανιστεί από την πρώτη στιγμή.
Λίγο πριν συναντηθώ με τους αστυνομικούς, στο κοσμηματοπωλείο που είναι διαγώνια της Κρήνης, είναι στην πόρτα μια κυρία καλοβαλμένη η οποία μου λέει ξαφνικά, με το χέρι στη μέση «πως φαίνεται ότι είσαι αργόσχολη…δεν πας να βρεις καμιά δουλειά να περνάς την ώρα σου, αντί να μας απασχολείς τόση ώρα. Αλλά τι σου λέω φαίνεται από τα μούτρα σου πόσο μοχθηρή και κακιά γυναίκα είσαι. Είσαι πολύ κακιά και καλά να πάθεις. Δεν φτάνει που του πέταξες το ποδήλατο κάτω, αντί να ζητήσεις συγνώμη φωνάζεις το 100. Και τι θα μας κάνει το 100;».
Και για να τελειώνω, το πλήρωμα κατευθύνθηκε στην καφετέρια και ρώτησε το γκαρσόνι, αυτό που προσφέρθηκε να βοηθήσει, τι συνέβη. Ο οποίος τους είπε ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα, δεν είδε και δεν άκουσε απολύτως τίποτα. Φυσικά και δεν έκανα μήνυση κατά αγνώστου, αφού διαπίστωσα ότι ήμουν ένα αόρατο πρόσωπο στο οποίο και δεν συνέβη τίποτα. Που να μπλέξω εγώ με την omerta.
Είμαι υποχρεωμένη να δημοσιοποιήσω αυτό το συμβάν, την απαράδεκτη συμπεριφορά όλων των παρόντων, π.χ. της επαγγελματία κοσμηματοπώλη, μόνο και μόνο για να προστατεύσω τους υπόλοιπους πολίτες του Ρεθύμνου, οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν, γιατί ο,τι έγινε στην Κρήνη Rimondi, βλάπτει σοβαρά την κοινωνική συμπεριφορά και την οικονομική ζωή μιας κατεξοχήν τουριστικής περιοχής.