μαγική χώρα

Πάλι εδώ

Δεν φαντάζομαι να πιστεύετε ότι σας ξέχασα.
Οχι... απλώς την Παρασκευή το πρωί εφυγα για τα καμμένα στην ορεινή Ολυμπία. Γυρισα μόλις πριν απο λίγο (Δευτέρα βράδι) κουρασμένη, με το πόδι μου τούμπανο, αλλά γεμάτη αισιοδοξία.
Στη περιοχή γίνονται πράγματα που δεν έγιναν τα τελευταία 50-60 χρόνια. Ουδέν κακό αμιγές καλού.
Ολα θα πάνε καλά, αν όλοι μας έχουμε τα μάτια μας ανοικτά.
Θα σας γραψω λεπτομέρειες, εξελίξεις και τί είδα... σε ένα επόμενο (πολύ σύντομα) ποστ μου. Τωρα είμαι εντελώς ράκος... και το χειρότερο: πρέπει αυτές τις ημέρες να προετοιμασθώ για την ορκωμοσία.
Αν ξέρω τί θα βάλω;
Φυσικά. Το’χα αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό...
Η αισιοδοξία, που λέγαμε...
(και πού να σας πω και τη συνέχεια με τον φαρμακοποιό στην Κυπαρισία!)

...καλή διάθεση!

Τέλος καλό όλα καλά.
Ελπίζω οι Αθηναίοι που με ψηφίσαν - και είναι και πολλοί - να μην ποντάρισαν σε «κουτσό» άλογο. Από ότι κατάλαβα, εξακολουθεί να είναι το τηλέφωνο η πιο ισχυρή επικοινωνία, σκεφτείτε ότι πονάει ο λαιμός μου από το πολύ μπλα-μλπα. Ήταν μία πολύ σημαντική ημέρα της ζωής μου η Κυριακή, είχε και αγωνία για το γενικό και προσωπικό αποτέλεσμα και για να μη σας λέω πολλά θα σας ευχαριστήσω με κάτι που ελπίζω να κάνει ο Μάνος Aντώναρος γιατί αλήθεια είναι ότι του ζήτησα να φτιάξει ένα «κουλό» βιντεάκι που δείχνει τη καλή μου διάθεση.

me

Μου έχουν σπάσει λίγο τα νεύρα με το περίφημο «προφίλ».
-Τί προφίλ έχει το blog σου;
-Τι προφίλ προβάλεις προς τα έξω;
Αφού όλοι λοιπόν ρωτάνε, υποθέτω ότι θα’χουν και δίκιο. Ετσι αποφάσισα να σας δείξω κι εγώ το προφίλ μου. Και για πες μου τώρα πώς προβάλει κανείς το προφίλ του στο internet; Το κανον ικό προφίλ του ή το άλλο; Ποιό άλλο; Δεν ξέρω ακριβώς να σας πω.
Λένε (και το λένε άνθρωποι που γνωρίζουν) ότι από τον φακό δεν μπορείς να κρυφτείς . Εκ πείρας σας λέω ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αφού είχαμε αυθεντικό οπτικό υλικό από την Κυριακή που πήγα με συγγενείς, φίλους και συνεργάτες να φάμε και να απαντήσω και στις ερωτήσεις που σας είχα υποσχεθεί, ότι μπορούσαμε να δείξουμε ένα πραγματικό προφίλ, που είναι δύσκολο να το δείξω στην τηλεόραση, στην εφημερίδα, στο ραδιοφωνο ή στα έντυπα.
Μ’αρεσε που πείνασα, που γελασα, που θύμωσα, που θυμήθηκα, που χόρτασα,που κουράστηκα. Το τί πιστεύω για την πολιτική και την κοινωνία λίγο πολύ (πιθανολογώ) να τα ξέρετε... τόσα χρόνια τα διαλαλώ... δεν ξέρετε όμως τί άνθρωποις είμαι στις μικρές μου στιγμές, όταν χαλρώνω με ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι.!
Και επειδή, όπως είπαμε, μια φωτογραφία χίλιες λέξεις....

ΥΓ. Το ξέρω ότι μοιάζει προεκλογική η σκέψη και μάλλον είναι. Ομως αν έγραφα σ’ αυτο το blog και δεν είχαμε εκλογές, σας ορκίζομαι ότι το ίδιο ακριβώς βιντεάκι θα σας έδειχνα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει ανάλογα με τις καταστάσεις. Φυσικά εννοώ το μέσα του.

Φωτεινή Κουκουβάγια

στο Θησείο με απαντήσεις

Ρωτάτε να σας πω...

Λοιπόν γοητεύτηκα εδω στα blogs.

Αλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Πολύ ευέλικτο μέσον, αστραπιαίο και βέβαια δημιουργικό. Δεν λέω κάτι καινούργιο (για σας) , αλλά είναι καινούργιο για μένα. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Φυσικά έφτιαξα το μπλόγκ μου, επειδή είναι προεκλογική περίοδος και κάποιοι με πείσανε ότι πρέπει να έχω φωνή κι εδώ.

Ομως κυρίες και κύριοι, μου αρέσει πολύ έδω.

Πήγα για συνοικέσιο και μου προέκυψε έρωτας.

Δεν προλαβαίνω να το χαρώ (και να το μάθω) όσο θα’θελα, αλλά καταλαβαίνω τις δυνατότητες του. Πιάνω τον εαυτό μου να λέει στους φίλους και γνωστούς: «στο μπλόγκ μου μπήκατε;» και δεν το κάνω για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά με τη χαρά ενός ανθρώπου, που διαλαλεί το καινούργιο του δώρο, την καινούργια του ανακάλυψη.

Μιλώντας λοιπόν με ανθρώπους που ξέρουν μου έκανε εντύπωση που με ρώτησαν:

-Μπαίνουνε και σε στριμώγνουν άγρια; Στην πέφτουν στα σχόλια τους; Την έβαψες.

-Μπα. Καθόλου! Ευγενικούς και με χιούμορ τους βρίσκω.

Κούνησαν το κεφάλι καχύποπτα. Και εγώ ως ρεπόρτερ (το χούι που λέγαμε), ακόμα πιο καχύποπτη , ρώτησα και έμαθα. Από ο,τι κατάλαβα πρέπει να σας ευχαριστήσω που με δεχθήκατε με τόση ευγένεια και φιλική διάθεση. Μ αρέσει που με αντιπολιτεύεστε με επίπεδο και κάνετε πλάκα μεταξύ σας. Θα ανταποδώσω τη φιλοφρόνηση προσπαθώντας να μάθω τη «γλώσσα» σας, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Προς το παρόν είμαι με το ένα πόδι σε νάρθηκα στην μέση ενός προεκλογικού αγώνα... και δεν μπορώ να είμαι όσο επιμελής θα’θελα με την εκμάθησή μου. Τώρα όμως που σας βρήκα, δύσκολα θα γλυτώσετε από μένα.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια:

Σας ευχαριστώ για την υποδοχή. Δεν με έχουν συνηθίσει έτσι.

Ας πιάσουμε τώρα δουλειά. Zήτησα από τους συνεργάτες μου να μου κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Σας παρακαλώ να με πιστέψετε, ότι μέχρι να φτιαχτεί το βίντεο, δεν τiς ήξερα τις ερωτήσεις. Θα σας απαντήσω με βίντεο. Ομως το σωστό δεν είναι να κάνουμε ερωτήσεις εμείς σε μένα, αλλά εσείς σε μένα...

Η Ζωή παραπαπαπαμ-παμ-παμ

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια διαβολεμένα καλή διάθεση. Το τραγούδι "Η Ζωή" με τον Δημήτρη Μπάση (μουσική Θοδωρής Λαχανάς, στίχοι Φίλιππος Γράψας) μου'χε κολλήσει... "Η ζωήηηηη-παραπαπαμάμ-παμ-παμ" Ακόμα και όταν έπλενα τα δόντια μου το μουρμούριζα.
-Λες να μπορώ να το βάλω στο μπλογκ μου, σκέφτηκα και ενθουσιαστηκα με την ιδέα. (Αργότερα έμαθα ότι μόλις είχα ξανανακαλύψει τον τροχό!)
Τηλεφώνησα στον τεχνικο μου σύμβουλο. Τον Κομπλέ.
-Μπορούμε να βάλουμε ενα τραγούδι που μαρέσει στο μπλογκ;
-Βέβαια. Ποιό τραγούδι.
-Το "Η ζωή" με τον Μπάση.
-Δεν το ξέρω...μου'πε ο Κομπλέ. Για τραγουδησε το λίγο.
-"Η ζωήηηηη-παραπαπαμάμ-παμ-παμ-παααααααααααααααααααααμ"
-ΣΤΑΜΑΤΑ! Ελεος. Θεέ μου πόσο παράφωνη. Το κατάλαβα. Θα στο βρώ.
Και μου το βρήκε. Τί καλά!
"Η ζωήηηηη-παραπαπαμάμ-παμ-παΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑμ"

Kαμένη μου πατρίδα!