Διαβάζω τα διθυραμβικά φεισμπουκικά σχόλια, για τους, ανά την επικράτεια, εορταστικούς στολισμούς από Δημάρχους. Για τα "μοναδικά" δένδρα, για τα "υπέροχα" καλλιτεχνήματα, για τα "ελεύθερας" Λούνα -Πάρκ. Και σκέφθηκα, πως, επειδή ζωή και καθημερινότητα υπήρχε επιτυχώς και πριν ενσκήψει η θορυβώδης διαδικτυακή συντροφιά, οφείλω να θυμηθώ και να θυμίσω πως από κάποτε, παλαιότερα, και από κάποιους που δεν ζουν σήμερα, ξεκίνησαν όλα αυτά. Την πρωτοπορία την χρεώνεται ο Δήμος Αθηναίων και, αρχικά, όλα αυτά τα σημερινά "μοναδικά" ξεκίνησαν δειλά, από τον Δήμαρχο της καρδιάς μου, τον Μιλτιάδη Έβερτ. Είχα την τύχη να ξεκινήσω μαζί του, το 1986, την πορεία μου σε κάτι που αγάπησα πολύ -παρά την πολύ δυνατή επαγγελματική μου δράση- το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, όπου έδρασα για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Πρωτάρηδες τότε όλοι -και ο Εβερτ ως Δήμαρχος και εγώ- αλλά τόλμησα να του προτείνω να κάνουμε κάτι, να αποκτήσει η Αθήνα -το χωριό μας- χριστουγεννιάτικη λάμψη. Ενθουσιάστηκε και προχωρήσαμε μέσα στα στενό οικονομικό πλαίσιο της εποχής. Χάρηκε ο κόσμος και περισσότερο τα καταστήματα του κέντρου και κάποιων πλατειών προς Πατησίων και Παγκράτι μεριά που στολίστηκαν. Ο κοσμογυρισμένος Τρίτσης, με το που ανέλαβε, άρχισε να συζητάει μαζί μου, πως θα κάνουμε "μπαμ", αλλά κι αυτός, με φρένο στα έξοδα. Είχε τη φαεινή ιδέα ένας σύμβουλός του, να διαπραγματευθεί με την πρωτοπόρο πρωτεύουσα του εορταστικού στολισμού το Λονδίνο κι έτσι, ταξίδευσε εκεί και αγοράσαμε από το Δήμο του Λονδίνου, κοψοχρονιά, παλαιότερες γιρλάντες φωτισμού που δεν τις χρειάζονταν πλέον. Τονίζω πως, με την εντολή του Τρίτση τα φωτάκια έπρεπε να είναι "ψείρες" και όχι μεγάλα -ήξερε τι ζητούσε. Και με παγωνιά, νυχθημερόν μαζί με το ηλεκτρολογικό του Δήμου Αθηναίων και γερανούς, στολίσαμε παραμυθένια, όλα τα δένδρα της Πλατείας Συντάγματος και των γύρω δρόμων. 1991. Ο διάδοχός του, μετά τον τραγικό χαμό του, ο Λεωνίδας Κουρής, ακουλούθησε την κληρονομιά αυτή και την εμπλούτισε. Είχα πάρει κι εγώ αέρα και οργανώσαμε ένα υπαίθριο τεράστιο Λούνα -Πάρκ έξω από το Ζάππειο, με ρόδα εντυπωσιακή, με τρενάκια στο άλσος και αλογάκια και κλόουν. Χαρά παιδιού και αθηναίων. Αλλά το πιο σημαντικό, πρωτοποριακό, μοναδικό, ήταν πως δυο κορυφαίοι ζωγράφοι ο Αλέκος Φασιανός και ο Γιώργος Σταθόπουλος δέχθηκαν την πρότασή μου και πρόσφεραν, ειδικά για την εορταστική Αθήνα, ο πρώτος μια υπέροχη φάτνη-έργο τέχνης που στήσαμε έξω από την Παλαιά Βουλή και ο δεύτερος την πλήρη μεταμόρφωση ενός κλασικού τρόλει της γραμμής Ακαδημίας-Ν.Ψυχικό-Παπαδιαμαντη σε κινούμενο πίνακα ζωγραφικής. Δεν γράφω άλλα. Αλλά το αισθάνθηκα πως τους χρωστάω πολλά και δεν τους ξεχνάω. Ζωντανούς αλλά και αλησμόνητους. Χρόνια Πολλά!